Pierwsza wyprawa misyjna św. Pawła

Pierwsza wyprawa misyjna św. Pawła (46-48)

Sam św. Paweł nic nie pisze w listach o pierwszej podróży misyjnej. Dowiadujemy się o niej z Dz 13 i 14. Na podstawie tego źródła można odtworzyć przebieg podróży. Paweł w swe podróże wyruszał jako chrześcijanin związany z konkretną wspólnotą kościelną, która była jego misjonarską bazą. W przypadku pierwszej i drugiej podróży misyjnej była to Antiochia Syryjska. Paweł razem z Barnabą, Szymonem zwanym Nigrem, Lucjuszem Cyrenejczykiem i Manaenem tworzyli krąg proroków i nauczycieli. Z tej grupy, za sprawą Ducha Świętego, w misyjną podróż zostali wyprawieni dwaj wypróbowani przyjaciele – Barnaba i Paweł. Obaj znali się od około dziesięciu lat i razem pracowali już na polu ewangelizacji.

Podróż objęła swym zasięgiem Cypr oraz tereny dzisiejszej południowej Turcji, krainy, które wówczas nazywano Pizydią i Pamfilią. Ocierały się one też o tak zwaną południową Galację.

Pierwsza podróż misyjna

Paweł z Tarsu - Pojednanie Światów - fragment 04 odcinka serii

Antiochia Syryjska

Pierwsza podróż misyjna rozpoczyna się w 46 roku. Biorą w niej udział Barnaba i Jan Marek. Misjonarze, oczywiście wraz z Pawłem, wyruszają z Antiochii Syryjskiej, pokonują odcinek ok. 25 km. i docierają do portu w Seleucji. Stamtąd drogą morską płynąc przez blisko 90 km docierają na wyspę Cypr.

Zobacz też: Początek drugiej podróży misyjnej (Dz 15, 36 – 16, 10)

Cypr

Wyspa w starożytnym języku oznacza świat pogański. W Starym Testamencie są teksty, które mówią o wyspach symbolizujących oczekiwanie na Dobrą Nowinę, są to: Iz 42, 1-41; Iz 42, 10-14; Iz 49, 1. Jak wiemy z Cypru pochodził Barnaba, to też mogło zaważyć o decyzji wyboru właśnie tej krainy jako pierwszego terenu misyjnego.

Pizydia, Pamfilia i południowa Galacja (centralna Azja Mniejsza)

Perge

Paweł z Tarsu - Pojednanie Światów - fragment 05 odcinka serii

Z Perge do Antiochii Pizydyjskiej

Z Cypru Apostołowie udają się do Perge w Pamfilii. Tam też Marek samowolnie przerywa swój udział w misji i wraca do Jerozolimy. Natomiast Paweł i Barnaba kontynuują pierwszą wyprawę misyjną. Idąc wzdłuż rzeki Aksu (w starożytności Cestrus) przedostają się do Pizydii i po przebyciu dalszych 160 km docierają do Antiochii Pizydyjskiej.

Antiochia Pizydyjska

Droga do Antiochii Pizydyjskiej miała charakter trudny, ponieważ trzeba było przebyć masyw górski niebezpieczny również z tego względu że spodziewać się można było na tym odcinku licznych rozboi.

Działalność Apostołów w Antiochii rozpoczyna się od Synagogi. Wiele osób przyjmuje ich nauczanie z ogromnym entuzjazmem, ale spotykają się też z krytyką niektórych Żydów. To sprawia, że muszą opuścić Antiochię. Zanim to jednak nastąpiło Apostołowie kierowali orędzie do pogan, dawali świadectwo o Jezusie i podejmowali tematykę usprawiedliwienia z grzechów przez wiarę.

W I w. prawie cała Listra była zamieszkana przez pogan. W mieście ma miejsce cudowne uzdrowienie chromego i przemówienie Pawła wzywające wiernych do monoteizmu. To właśnie w Listrze obwołano Pawła Hermenesem, a Barnabę Zeusem. Również i tu próbowano ukamienować ich obu, Barnaba wszakże najprawdopodobniej umyka tłumowi. Paweł przeżywa jednak kamienowanie. Misjonarze czują się zmuszeni do ucieczki i chronią się w Derbe, oddalonym 31 km od Listry.

Powrót do Antiochii

Z Derbe Paweł i Barnaba odbyli podróż w odwrotnym kierunku, utwierdzając wspólnoty już ukształtowane i ustanawiając „prezbiterów”, czyli starszych, aby nimi rządzili i głosili słowo Boże. Z Attali wrócili drogą morską do Seleucji i Antiochii Syryjskiej.

Tak dobiegła kresu pierwsza ewangelizacja Azji Mniejszej.